Hainbeste pandemiarekin nazkatuta, orain politikariek eta adarterrek ganadua, behiak, txerriak eta abeltzainak nork gehiago maite dituzten oihukatuz erretzen gaituzte. Dena Garzon jaunak hasi zuen esanez makrogranjak kutsatzaileak direla, animaliei tratu txarrak ematen dizkietela eta kalitate eskaseko haragia ekoizten dutela, eta jainkoarena kristorena dela. Hasteko, esan zuena sinplekeria da; izan ere, makrogranja ez-intentsiboa baino kontzeptu sozioekonomiko eta ingurumen-kontzeptu okerragoa den arren, kutsadura, animalien ongizaterik eza eta haragiaren kalitate txarra ez dira zertan gertatu administrazioak arautzen eta baimentzen dituen bitartean, eta bera, ministroa izanik, etxalde horiek guztiak nola lizentziatzen eta zaintzen diren zaintzeko erabili beharko litzateke.
Baina zer gehiago nahi zuen eskuinak eta bere iritzi-emaileek adierazpen haiek testuingurutik ateratzea baino, eta beste sinplekeria batzuekin barreiatzea, hala nola gobernuak abeltzaintza suntsitu eta abeltzainak akabatu nahi dituela. Hauteskundeetako PSOEk ere tsunamia eta berrea aipatu ditu, ez baitira kanabera-arrain bat eta saredun mansalva arrainak desberdinak. Ea, kalitate txarra faktore askok ematen dute, baina, oro har, ez da Arguiñano izan behar jakiteko gutxika ekoitzitakoak kalitate hobea izango duela kaskoporroan egindakoak edo harrapatutakoak baino. Hemendik aurrera, edozein gauza masibo kalitate txarrekoa izatera, mundu bat iristen da.
Hori bai, berriro egiaztatu dut egungo hauteskunde-politika iraunkorrak gizartearen hobekuntza bilatzeari ihes egiten diola, eta politika zaborrez kargatzen duten hiperbol gezurtiekin gainjarduten jarraitzen duela. Bide batez, orain frogatu da txerri-bihotzak birlandatu ahal dizkigutela, ea zenbat denbora behar duten eskuindarrek, ezkerrek eta mediopentsionistek bihotzak sortzen dituzten txerri-makrogranjak eskatzeko, kaltetuen ordez urdaiak jartzeko.