Hauteskunde gau arraroetara ohituta gaude. Hedaduraz, baita bere ajea ere. Oraintsukoen artean, Argentinako peronismo/kirchnerismoaren ospakizun eldarniotsua gogoratzen dugu, azaroko hauteskunde batzuetan arrakasta izan zuela zirudiena, non, egia esan, iraileko lehen itzuliko sopapoa pixka bat moteltzea lortu zuen.
Igandeko Gaztela eta Leongoa ere aztertzeko modukoa da. Estatuko indar guztiak garaituak izan dira, Vox izan ezik – Utz dezagun probintziako alderdiena beste baterako –, eta buruzagiek eta bozeramaileek hainbat azalpen eman zituzten, kasurik onenean gorritasuna eragiten dutenak. Inoiz ez dugu hainbeste ordezkari politiko ikusi, bizilagunaren zaplaztekoa norberarena baino handiagoa izan dela nabarmentzeko. Edo hainbeste irribarre inpostatu oinean tiro egin eta disimulatu ezinezko barne-krisia eragin dutenen artean. Ahaztu gabe igandean eutsi egin ziola adierazi zuenaren mezu eldarniotsua, nahiz eta bere koalizioa desagertzear egon. Tezanosek ere parrandarekin bat egin du, beste inkesta batzuek ere iragarpenetan huts egin dutela azpimarratuz.
Beti izan da hauteskunde-gidoiaren parte ospakizunaren gehiegikeria eta bat-batekoan disimulua, baina oraingo honetan buelta patetismotik haratago doa. Okerrena, ordea, ez da herritarrak txorakeriatzat hartzen dituztela, baizik eta gero eta nabarmenagoa dela geure burua engainatzeko ariketa masibo baten aurrean gaudela, benetan sinesten dituztela beren azalpen zentzugabeak, hasiera batean hauteskunde gauari aurre egiteko bakarrik eginak. Gutxi espero dezakegu bidean geratu zaizkien milaka boto-txartelei buruzko gutxieneko azterketa zentzuduna egiteko gai ez direnengandik.