Pablo Casado Botere Judizialaren Kontseilu Nagusiaren berrikuntza blokeatu duen sektarioa izango da, interes alderdikoiengatik. Ausartuko nintzateke esatera bere lana izan dela buruzagi politiko ia intoxikatzaile errepikatuarena, lagapen lotsagarritzat eta galtza jaitsieratzat jotzen duena, Euskadira transferentziak manipulatuz eta malmetizatuz egitea aipatzen duenean.

Aitortzen dut beste edozein gogoeta egin aurretik nahiago izango nukeela lerro hauek idazteko obligazioan edo tentazioan sinesteko aukerarik izan ez banu. Eta, egia da, beti saiatu izan naiz alderdi politiko guztien barne-kontuak errespetatzen. Lotsa edukiaren kontua bezala da, bestearekiko begirune moduko bat. Eta, hain zuzen ere, lotsa eta begirune horrekin, Alderdi Popularraren barnean gertatu diren, gertatzen ari diren eta gertatuko diren gertaerei buruzko hausnarketa batzuk egiteko aukera ematen dit. Goazen zatika.

PPko presidenteak Dolores de Cospedal eta Soraya Saenz de Santamariaren arteko frontoiko bi hormen errebote ia ustekabeko baten bidez argitu zituen bere erantzukizunak, masterrak, hainbat doktorego eta goi-mailako ikasketak kopete eta pedigri handiko unibertsitateetan erakutsiz. Azken finean, baina uste dut Pabloren ibilbide politikoaren amaiera ehiztari ehizatuaren antzekoa dela. Nire aldetik, lider arduragabe baten aurrean gaudela uste dut, EBn herrialdearen susperraldi ekonomikorako ezinbestekoak diren funts ekonomikoen etorrera oztopatu nahi izan zuenean. Botere Judizialaren Kontseilu Nagusiaren berrikuntza blokeatu duen sektario gisa pasatuko da historiara, interes alderdikoia izateagatik. Ausartuko nintzateke esatera bere lana buruzagi politiko ia intoxikatzaile errepikatuarena izan dela, lagapen lotsagarritzat eta galtza jaitsieratzat joz, Euskadira egindako eskumen-transferentziak betearazteari dagokionez, Espainiako gizarte baten aurrean manipulatuz eta malmetizatuz, neurri batean behintzat, euskal errealitate sozial eta politikoaren berri ez duelako. Pedro Sanchez Europako gobernurik erradikaleneko presidentetzat jotzen dut. Eta esango nuke gezurretan aritu dela zin eginez PPko gobernuek ez zutela inoiz ETArekin negoziatu, eta zer esanik ez langabeziari buruzko datuen manipulazio hutsalei buruz.

Zinikoa izan da, gezurretan ari zen presoen hurbilketak kritikatuz, gobernu honek bakarrik egingo balitu bezala, eta inoiz ez PPk. Buloak elikatu ditu, berriena abeltzaintza estentsibo eta/edo intentsibo ospetsuarena. Ez dago ziur Santiago Abascalen tropari begira. Diputatuen Kongresuko Kontroleko Osoko Bilkuran egindako agur-hitzek ez zioten erantzun aurkari politikoei buruz zuen ohiko jarrerari, zehazki, Gobernuko presidenteari, gezurti, felon, ezgai, traidore, okupatu, ez-legitimo, hondamendi, hondamendi, kolpisten eta Espainiaren etsaien lagun, bilduetarren bazkide, separatista, nazionalista, estatu-kolpeen konplize, gobernu sozial-komunista bateko presidente. Hizlarien tribunatik gaizki entzundako esamolde, tabernari eta jatorren bidez mintzatu zen sarritan. Pablo Casadok mesede txikia egin dio etikaren politikari eta politikaren etikari. Behin eta berriz iraindu ditu zentzuduna, zentzuduna eta zentzuduna, bere kideek amorrua ematen zioten bitartean. “Zer koño gertatu behar da herri honetan Gobernuko presidenteak jardun dezan eta espabilatu eta iniziatika har dezan?”. Salva entusiasta y incondiciones de aplausos.

Zuhaitz eroritik egurra egiteko nuen asmotik oso urrun. Agerian geratu da Pablo Casadok ez zekiela feloiak, gezurtiak, traidoreziarrak, okupatuak, legez kanpokoak, bere mahaian eserita zituela, ondoan bertan. Astebetean, bere baldintzarik gabeko maximoak, nukleo gogor eta konfiantzarik handienekoak, ura dantzatzeko ordu gutxitan igaro dira, behartutako irribarre hiperbolikoekin, zapladatxoekin, hainbat fotitorekin eta abarrekin… traizionatu eta bakardaderik krudel eta umiliagarrienean utzi dute ikuskizun tamalgarri, mendekari, lizun eta kainita batean. “Beretarrek” buru hotzez kalkulatu dute non ateratzen zen eguzkirik beroena, aurpegiko muskulurik lotsarik gabe birkokatzeko. Ikuskizunak larriki mindu ditu zintzotasuna, ongia eta ongi egitea, koherentzia. “Bereak” (bozeramaileak, parlamentariak, senatariak, baroiak, komunitateetako presidenteak, alkateak, hainbat goi-kargudun), salbuespenak salbuespen, ikuskizun sargori, latz eta doilor baten protagonista izan dira.

Aznarren eta Rajoyren aurrean modelatutako eta hazitako izurde politikoak, Espainiako politikaren “VAR” -a pilotatzera deituak, editorialen, iritzi-artikuluen eta haitzuloko egunkarietako azalen eskarnioa jasan du, parke eder batean traba egiten duen zuhaitz heldua bailitzan eraitsi arte. Zuhaitz horrek hasierako lana bete du itzala emateko, baina bere inguruetako konfigurazio berriarekin ez du amore ematen, eta misio guace eta betegabeak ere ez. Eta azkar, orain. Eta ez dut ezagutzen beretarrek jasan duten umiliazioaren azken arrazoia, presaka, krudelkeriaz, erabateko presaz dimisioa eskatzeko. Presa horiek ihes egiten didate.

Pablo Casadok PPko presidente izaten jarraituko du datorren apirileko Kongresura arte, Espainiako politikaren likidotasunerako agonia. Alberto Núñez Feijoo Galiziako Xuntako presidentea berriro agertu da, PPren buruzagitzan lekukoa hartzeko, gorespenez. Badirudi Gaztela eta Leongo hauteskundeetako emaitzek, lan-erreformaren bozketa mardulak, Pablo Casado, Teodoro García Egea eta Isabel Díez Ayusoren arteko salaketek, prebarikazio salaketa gurutzatuekin, influentzia-trafikoekin, komisio ez argiekin, trama eta kontratu ilunekin, espioitzekin, xantaiekin eta dosierrekin, baso nahasi batez gainezka dauden tantak ziruditela. Eta zaildua Voxen aurrean.

Uste dut ez dela ona PP egoera honetan egotea, ez da ona PP ahul eta krisian egotea, ez nau lasaitzen, ezta pozten ere. Buru hotza. Ez dezagun perspektiba galdu, kezkatu gaitezen, Vox hor dago, zelatan, hori ez da ona ez demokraziarentzat, ez askatasunentzat, ez Espainiarentzat, ez Euskadirentzat eta bere autogobernuarentzat. Onuradun bakarra populismoa da, Vox. Herenegun, asteartea, Zuzendaritza Batzordearen aurrean, alderdiaren XX. Kongresu Nazionalera arteko ibilbide-orria onartu zuenean, Pablo Casadok zortea eta asmamena opa zizkion bere ondorengoari, eta bere babes osoa eskaini zion, kontzientzia lasai zuela eta gaizki egin ahal izan zuena deitoratzen zuela adieraziz eta Isabel Ayusorekin izandako krisiaren ondoren jasan behar izan duen erreakzio berria aurpegiratuz “uste dut ez dudala merezi”. Egun horretan bertan, Isabel Díaz Ayuso bera izan zen PPren batasunaren aldeko konjurua lehertu zuena, eta haren aurkako kanpaina bultzatu zutenak kanporatzea eskatu zuen. Eta atzo, asteazkena, Alberto Nuñez Feijook, aurreikusita zegoen bezala, Zuzendaritza Batzordea deitu zuen bere alderdian, Galizian. Bertan, PPren presidentetzara aurkezteko erabakia hartu zuen: “Ezohiko eta premiazko Kongresu bat hasi da, egoera organikoak hala eskatzen zuelako, eta egin duguna ez da onargarria”.

Jakina, ez dakit etorkizuneko gertaera politikoen nondik norakoa, baina Alderdi Popularrarekiko alde oso sakon ideologiko eta politikoetatik, nire uste aber-tzaleetatik eta nazionalismo demokratikoan dudan militantzia politikotik, Hiribilduan eta Gortean gertatzen ari den guztiak kezkatzen nau. Inoren gaitzaz poztea umekeria eta haur-arduragabekeria litzateke. Zuhurtzia, beraz. Begirada luzea. “Ikusiko dugu”, esan zuen hark. Izan bedi, bada.

Egilea Andoni Beitia