Duela urte batzuk, Legorretako alkate nintzen garaian, fenomeno bitxi bat bizi izan genuen herrian, motu propioz, gauez, batetik bestera mugitzen ziren zaborrontzi batzuekin. Bazirudien auzotar batzuk, botatzen zuten usainak gogaituta, urruntzen zituztela urrutiagora.

Arazoaz jabetuta, edukiontziak puntu horietatik nabarmen aldentzea erabaki genuen, antza denez, gogaikarriak baitziren, eta jende gutxiago zegoen lekuetara eraman genituen. Berehala ikusi genuen irtenbide horrek ere ez zituela asebetetzen, uste baitzuten kokapen berriarekin urrunegi zeudela zabor-poltsa utzi behar zen unerako.

Antza denez, fenomeno hori, hasi berri dudan liburu oparoan irakurtzen dudan bezala, Carolyn Steel arkitektoaren Hiri Hamartsuak izenekoan, NIMBY esaten zaio, eta Not in my back yard (Ez nire atzeko patioan) esan nahi du, eta fenomeno hori irudikatzeko erabiltzen da, gero eta ohikoagoa baita gure gizarte modernoan eta mendebaldekoan, nik pitxiglasen gizartea deitzen diodana, jarduera jakin batzuei aurre egiten ez dielako.

Energia berriztagarrien alde egiten dugu, baina ez ditugu nahi etxetik gertu, ezta asteburuetan paseatzera goazen mendietan ere, flipatu egiten dugu gaua Pirinioetan 2.000 metroko altueran furgoan lo egiten pasatzen dugunean, gure artzainek mendilerroan dituzten txaboletaraino igo ahal izatearen aurka egiten dugun bitartean, gure udalerrian hondakinak tratatzeko edozein instalaziori uko egiten diogu begiak ixten ditugun bitartean, beste autonomia erkidego batzuetara bidaltzen ditugun hondakin tona izugarrien aurrean.

Bada, Ukrainako gerrak eragin dituen edo behintzat bizkortu edo larriagotu dituen mugimendu eta ondorio ezberdinei erreparatzen badiegu, ikusiko dugu Europar Batasunak, bere atzeko patioan, gatazka beliko bat jasan duela, eta gatazka horrek gure itsutasunaren ispiluaren aurrean jarri gaituela, elikadura-sistema bat eraikitzean. Sistema hori, nagusiki, hirugarren herrialdeetatik datozen produktu inportatuetan oinarritzen da; izan ere, produktu horiek pandemiagatik, gerra bategatik, edo hainbat motatako arazo logistikoen mende dauden beste sektore batzuengatik eragiten dute.

Azken hamarkada hauetan, Europar Batasunak, NPBren bidez, bere ekoizleentzako ingurumen-baldintzak eta -baldintzak areagotu ditu (lugorriak, laboreen txandakatzeak, bioteknologiaren debekua, animalien ongizatea, fitosanitarioen murrizketa, etab.). Azken estandartea, antza denez, granjatik mahaira bitarteko estrategia famatua da, eta Biodibertsitatea 2030 estrategia; horrek, jakina, Europako ekoizpen-sektoretik inportazio-sektorera murrizten du.

Dugun egoerari larritasun izpirik kendu nahi izan gabe, Ukrainako gerrarekin alde batetik, eta garraiolarien geldialdiarekin bestetik, orain, hildakoa edo hilez zauritua ohatilaren gainean dagoelarik, Europak eta estatu kideek premiaz erreakzionatzen dute, modu zapalduan eta zenbait gaitan, zentzurik gabe, eta eztabaida bat irekitzen dute nekazaritza politikaren ingurumen-helburuak doitzeko edota egokitzeko aukerari buruz, eta, ondorioz, zerma sortzeko aukera ematen dute.

Gauza bat, eta hau iritzi pertsonala da, nekazaritza-politika ingurumen-helburuekin batera egitea da, eta hori saihestezina da kontuan hartzen badugu gerra amaitutakoan berriro helduko diogun krisi klimatikoa, eta beste gauza bat da, askotan gertatzen den bezala, europarrok munduko aberats berriengandik joatea onartzea, geure burua gordez eta hemen nahi ez duguna beste kontinente batzuetara mugituz.

Ez naiz harritzen, eta honekin amaitzen dut ekoizleek kalera ateratzea erabaki izana, gaur, martxoak 20, Madrilgo kaleetan egingo den manifestazio handi batean, zelaiarentzat etorkizun bat eskatzeko. Besarkada bat guztiei.

Egilea Andoni Beitia