Joan den igandean, landa eremuko ehunka mila lagunek modu baketsuan inbaditu zituzten Madrilgo kaleak. Nekazal munduko milaka nekazari, abeltzain, ehiztari eta beste hainbat jende, mundu horri lotuak, bai profesionalki, bai sozialki eta/edo herritarren babes hutsez, kalera bota ziren eta beren presentzia hutsarekin landa-munduaren eta lehen sektore geldo baina ezinbestean ahuldu baten garrasi urratzailea babestu zuten.
Egunean zehar, kameralari eta argazkilari trebeenek mobilizazioko pertsonaiarik bitxi eta zorrotzenen irudiak hartzen zituzten, beren komunikabideetako editoreek orkestratuta zuten barregarri uzteko kanpaina justifikatzeko elementuak izan zitzaten.
Zaldizko markesak, Ramborez mozorrotutako ehiztariak, Los Santos Inocenteseko jauntxoak eta haien morroiak, edozer, ahal den eta ezin den guztia, mobilizazio handi hori eragin duten motibazioak barregarri uzteko eta, horrela, deslegitimatzeko.
Hobe da, antza denez, pertsonaia bitxi bezain minoritario horiei buruz hitz egitea, oinarriaren azpian dauden arrazoiei errotik aurre egitea baino, eta horretarako, ezer hoberik ez, deitzaileek jasotako hogei puntuei heltzea baino; horien artean, aipagarriak ez diren gaiak azpimarratzea komeniko litzateke, hala nola landa-munduko zerbitzu soziosanitarioak, Elikagaien Katearen Legearen aplikazio eraginkorra eta berehalakoa, inportazioen kontrola eta elkarrekikotasuna, Ongizateko Legea gehi Animazioko Legea.
Jendeak esan ohi duen bezala, errefaua hostoetatik heldu eta/edo xehetasunez itsututa geratzea da, inork fokua jar ez dezan zure aldarrikapenen funtsezkotasunean, eta bi hitzetan laburbil daiteke: duintasuna eta errespetua.
Bigarrenetik hasita, lehen mailako jarduera bat errespetatzea, naturala bezain lurrari lotua, non lurra, landareak, zuhaitzak, abereak eta gainerako animaliak berezkoak eta jardueratik banaezinak diren. Beraz, jarduera horiekiko errespetu, jazarpen eta jazarpen handiagoa, beren hiritik inoiz irten ez diren pertsonentzat eta, hala egin badute, beste herrialde edo kontinente batera joateko bakarrik izan direnak baino, ez da herritartzat joko hurbiltasunean geratzeagatik, esan dudan bezala, nahiz eta arraroak izan, jarduera naturalak, logikoak, jasangarriak dira eta, gainera, gure kultura-ondarearen zati dira.
Duintasuna, era berean, nekazaritza, abeltzaintza, basogintza, ehiza eta antzeko jardueretarako; izan ere, Sillicon Valleyren inbertsio-funtsek eta ultramodernoek hain gogoko dituzten elikagai sintetikoak maximizatu arte behintzat, gure elikaduraren, gure sukaldaritzaren eta kultura gastronomikoaren oinarria dira, lurraldearen % 90 kudeatzen dutenak, basoak mantendu eta lantzen dituztenak, airea eta gure lanbidea hobetzen laguntzen dutenak, kirola eta gure ingurumena kontrolatzen laguntzen dutenak, eta abar.
Madrilen manifestatu ziren pertsona askok funtsezko titulua jaso zuten 2020an, orain garraiolariek jaso zuten kalifikazio bera (linea hauek idazten ari naizenean, deialdia egin ez duten garraiolariek akordioa sinatzen dute, Plataforma oraindik ministroarekin eseri ez den bitartean). Azken urteetan inolako tratu txarrik, utzikeriarik eta tratu txarrik jaso ez dutenez, hiltzea erabaki dute, autonomoak bailiran hiltzea, beren herrialdetik bezero guztiak hondatzen doazen heinean, eta beren sektore ekonomikoekin hiltzen.
Adierazpen hori bera, hiltzen hiltzea, erabili zuen Asteasuko esnetarako behi-aziendadun batek, Mikel Arteagak, ekoizpen-kostuen gorakadak eta enpresaren eta banaketaren arteko katearen erreakzio-faltak itota, ekoizleei prezioa igotzeko, D eguna iritsi dela aurreratzen du, non hil behar izanez gero hil egiten den, baina ez isilik, lau haizeetara oihukatuz baizik, eta, egungo egoeratik, gutxienez, behatzekin, benetako bazterketara, doazela adieraziz.
Hiltzean-esan nuen lehenago-, agian ez gara hil behar, agian, hilda gaude.