Trantsizio energetikoak ekonomia osoan duen prezioaz gain, hazkunde ekonomiko txikiagoa eta inflazio-presio gehiago ekarriz, industrian bereziki zaila da ordaintzea gutxiago kutsatzeko ahaleginaren faktura. Munduko Ekonomia Foroak egin berri duen Transizio energetikoa sustatuz txostenaren arabera, giza jatorria duten berotegi-efektuko gasen isurketa guztietatik manufaktura-jarduera % 30 inguru da, hau da, ekuazioaren barruko partidarik handiena, eta ondoren elektrizitatearen sorrera, % 27.
Industria-emisioen % 30 horren barruan, mundu garaikiderako funtsezkoak diren bost jarduerek pilatzen dute erantzukizunaren zatirik handiena. Petrolioak eta gasak, zementuak, altzairuak, kimikak eta ikatzak manufaktura-isurketa guztien % 80 hartzen dute. Sektore horiek gabe, enpleguak, ekonomiak eta bizi-kalitateak kolpe latza jasango lukete, eta, hain zuzen ere, gero eta beharrezkoagoak izatea aurreikusten da.
Hazkunde demografiko eta ekonomikoak probabilitate handiarekin jarraituko du, 2050etik aurrera produktu industrialen eskaria elikatzen, eta trantsizio energetikoak berak ezproiatuko du. Adibidez, aluminioa, altzairua eta mineral asko funtsezkoak dira eguzki-paneletarako, aerosorgailuen turbinetarako, baterietarako eta ibilgailu elektrikoetarako. Altzairuaren eskaria % 30 handitzea aurreikusten da, zementuarena eta amoniakoarena % 40 inguru eta aluminioarena % 80 datozen hiru hamarkadetan. Gainera, deskarbonizazio oldarkorreneko agertokian izan ezik, petrolioak eta gasak paper esanguratsua izaten jarraituko dute 2050eko eta hortik haratagoko mix energetikoan, dokumentuak zehazten duenez.
Bestalde, Ekonomia Foroko adituek azaldu dute ez dagoela sektore horiek ordezkatzeko alternatiba bideragarririk. Emisioetan intentsitate txikiagoa duten zementurako kimika berrien kasuan, soilik merkatu globalaren zati txiki bat ordezkatzeko gai izango lirateke, horiek ekoizteko behar diren materialen eskasiagatik eta zementuaren propietate desberdinengatik. Altzairuaren erresistentzia, birziklagarritasuna, iraunkortasuna, manufakturetan erabiltzeko erraztasuna eta kostu txikiko erlatiboa direla eta, ezinezkoa da funtsezko metala alboratzea.
Gutxiago kutsatzeko ahaleginak
Erabilera murrizteko edo baztertutako ordezkoak bilatzeko aukerekin, geratzen den bide bakarra, Munduko Ekonomia Foroaren txostenaren arabera, sektoreak eraldatzea da. Zaila da hori, bere izaeragatik eta gutxiago kutsatzeko ahaleginek nazioarteko merkatuan lehiakortasun-galera eragin dezaketelako, eta kutsatzaile gehiago baina merkeagoak diren beste fabrikatzaile batzuek aprobetxa dezaketelako.
Hala eta guztiz ere, garrantzi handiko industria horiek aurrerapen handiak lortu dituzte jada zenbait herrialdetan iraunkortasunaren ikuspegitik. Espainiako Siderurgiako Enpresen Batasunak zehazten duenez, berotegi-efektuko gasen emisioak murrizteari dagokionez, sektorea ia posible denaren mugara iritsi da egungo teknologiekin. 1970az geroztik, Espainiako sektore siderurgikoak % 75 baino gehiago murriztu ditu ekoitzitako altzairu tona bakoitzeko CO2 isurketak, eta azken 20 urteetan murrizketa % 50ekoa izan da. 2017an, Espainiako Zementu Fabrikatzaileen Elkarteak ibilbide-orri bat egin zuen, 2050erako berotegi-efektuko gasak % 80 murrizteko helburua ezartzeko. Espainiako Industria Kimikoaren Enpresa Federazioak banakatu egin zuen, eta, ekoitzitako tona bakoitzeko, berotegi-efektuko gasen emisioak % 40 murriztu ziren 1999 eta 2019 artean.
Aitzitik, Txina munduko birika industriala izateaz gain, kopuru absolutuetan emisio gehien sortzen dituen herrialdea da. 2019an, Rhodium Group ikerketa-institutuaren datuen arabera, Txinak urte horretako berotegi-efektuko gas guztien % 27 isuri zuen, herrialde garatu guztiek batera baino gehiago.
Trantsiziorako zailtasunak
Ekonomia Foroko adituek agerian utzi dute industriak BPGan pisu handiagoa izatearen eta hain kutsagarria ez den ekonomiarako trantsizioan zailtasun handiagoa izatearen arteko lotura. «G20ko herrialdeak munduko industria-ekoizpenaren % 85aren atzetik daude, eta guztizko isurketen % 75aren erantzuleak dira». Industria-sektorearen ekarpena BPGren % 19 eta % 47 artekoa da talde hori osatzen duten herrialdeen artean. G20ren barruko trantsizio energetikoaren bilakaeraren azterketak erakusten du ekonomia oso industrializatuak motelago doazela, eta horrek kutsadura murrizteko orduan konplexutasun handiagoa iradokitzen du, industriak BPGn pisu handiagoa badu.
Adituen ustez, oso industrializatuta dauden ekonomiak deskarbonizatzeko, inbertsio handiak egin beharko dira eta emisio gutxiko teknologiak erabili beharko dira. Baina, batez ere, ekintza koordinatua beharko litzateke; izan ere, dokumentuak adierazten duenez, ezer gutxirako balioko luke herrialde garatuek bakarrik ahaleginak egitea, batez ere kontuan hartuta ekonomia emergenteak izango direla 2050erako energia-eskaera gehien handituko dutenak.
«Deskarbonizazio industriala posible egiteko, nazioarteko lankidetza indartu egin behar da, transferentzia teknologikoen eta finantza-euskarriaren bidez, premia-egoeran dauden ekonomientzat». G20ko herrialdeek elkarrekin berreskuratu dute shock pandemikoa, eta hori ekonomia garatuen eta oraindik garatzen ari diren herrialdeen arteko ekintza kooperatiboaren garrantziaren aitorpena da, dokumentuaren arabera.