Garai batean, egozpen judizial hutsagatik dimititzeko konpromisoa hartzea politika berriaren gehiena zela pentsatu zen, eta aurkariek ere gauza bera egitea eskatu zen, jakina. Korrontearen kontra igeri eginez, batzuek gure erreserbak adierazi genituen, argudiatuz zuzendaritza politikoa maiz makurra eta ustela zen justizia baten esku uzten ari zela de facto, maniobratzeko gaitasun hori eman zitzaiolako pozarren. Asmo oneko autoeskakizun hura kulatatik tiro egitea zela jakinik, zenbait alderdik estatutuak eta araudiak aldatu zituzten, baina aldaketa berandu iritsi zen beretako askorentzat, besteak beste hemerotekak traizioa egiten zielako.

Egia esan, errekuladen gai-zerrenda zabalagoa da. Erakundeetako ordezkarien legegintzaldien gehieneko kopurua edo hautagaitzak hautatzeko sistema aldatzen joan ziren, kargu publikoen soldatak mugatzeko proposamen iraultzaile hura bezala (antza). Zaila da alde horretatik ahaztea nola justifikatu zuen ziaboga hori Euskadi Irratian Podemoseko buruzagi batek: “Ezin duzu lortu jendea sartzea merkatuan soldata duinak (sic) eskaintzen ez badituzu”.

Argi dago zurrunbilo garaian nahastu egin gintuela politikaren ezinbesteko birsorkuntza eta ibilbide eskaseko – Kaltegarria ez deneko – Proposamen efektistak. Horiek guztiak berehalako atxikimendurako eta txalo errazerako pentsatuta daude, baina ez dute prospekzio pausaturik. Azkenean, garbiketan sinesten ez dutenek irabazten dute; paradoxa dramatikoa. Bidegabeki dimititzera behartutako pertsona (auto) askok ezin dute horren fede eman. Baina argi dezagun ez dela onargarria uko egite guztiak zaku berean sartzea, beti inpolututzat jotzen diren zenbait sektorek eskatzen duten bezala. Hori ere ez da.

Egilea Andoni Beitia