Lege-dekretuen beste zirriborro bat aurrera. Metodo berarekin. Betiko filma. Jakina, suspensea. Protagonista berberak, antzeko bilbea, klimax bera eta amaiera topikoa, non onak irabazi eta gaiztoek galtzen duten. Oraingoan, Pedro Sanchezek babes zabala eman dio Europari energia aurrezteko asmoari, eta horrek indartu egin du bere proiekzio partikularra. Bitartean, PPk bere enegarren porrota kakaztu du, nahiz eta iritzi zentzudun batzuetatik urruntzen ari diren inkestekin bat egin. Ohi bezala egin du: bere egia bakarrarekin, jainkozko agindu gisa; gainerakoak gutxietsiz, aliatuekin inolako begirunerik gabe, ura leporaino iritsi arte; baina, azkenean, Kongresu erdia baino gehiago bere alde zuela. Hurrengoa arte.
Lehendakariak demokraziarako bidea hartua du. Zatiketa ideologikotik bizi da. Eskuin errantzia behar du, aztoragarria ez bada ere, bere ahultasun parlamentarioa berrarmatzeko. Feijooren etorrerarekin ere amaierarik ez duela dirudien beldurraren bide horretatik, badaki laguntza ziurtatuta duela nahi duen guztietan. Horregatik ez du larritzen behin eta berriz suarekin jolasteak, ezta gorritu gabe artezteak ere. Bere saltsan dago, bere eskuliburua da. Berriro errepikatu du, bere interesetarako irrigarria den eta galdutako gogoaren zati handi bat suspertzen dion oporretako itzuli batean zirkinik egin gabe. Gobernuak onartu berri duena zuzendu beharko du lau aste barru. Ez zaio axola. Jasotako laguntzaren prezioa. Badaki horrek ez duela zigortzen. Kontatzen duen argazki bakarra 176 diputaturen gehiengoaren 187 botoak dira. PPk oso kontuan izan beharko luke ustekabeko ezustekoak saihesteko.
Gogo-aldarte kikildu eta egia kontrastatu gutxiko giro batean, Kongresuan piezak berpiztu egiten dira, denek aho batez Errusiaren mehatxupean marrazten duten etorkizun goibelaren aurrean. Zentsura-mozioaren gehiengoa berriro elkartu da. Egia da gogoz kontra batzuetan, baina agian zubirik ez dagoelako bestearekin eta ez zaiolako itxaroten. Errealitate horren inguruan, ezkerreko koalizioak legegintzaldi amaierako su-probari aurre egingo dio, inflazioaren, etxeko ekonomien eta kaudimenik gabeko maileguen ondorioek dinamiza dezaketena, eta, han, maiatzean, tokiko eta autonomia-erkidegoetako hauteskundeen emaitzekin. Bere anbizioan sortutako PP baten zarata gorgarripean egingo du, nahiz eta bere ibilian Estatuaren konpromisoetatik urrunegi dagoen diskurtsoaren arrastoa utziz joan – Patetikoa Botere Judizialaren berrikuntzan duen paperari buruzko barne-banaketa – Eta ibai nahasian arrantzatzearen populismo demagogikotik hurbil.
Hala ere, PSOEk modu frogagarrian daki gauzak ondo margotzen direla Feijoorentzat. Azken egunetan ministr zerrenda luzeegi batek popularren presidenteari egindako deskalifikazio handiek kezka galanta pizten dute. Baita estilo gutxikoa ere. Sakonera handiko erreformei ekitearen edozein zantzu lainotzen duen urduritasuna. Bi aldeen interesak elikatzen dituen borroka sekular gordinaren irudia. Eskuinak, datuak eskuan, nazionalistak eta independentistak Sanchezi laguntza ematera joaten diren bakoitzean hauteskunde itxaropenak igotzen direla ezagutzen du. Han ez dago zoko askorik, ez eta analisi zehatzik ere, akordio mota guztien aurkako gaitzespen egoskorraren azalpen sinplea. Jarrera horrek ezkerraren argudio ideologizatuei ere mesede egiten die, bere asmo guztiekin erretratu politikoa proiektatzeko balio diolako, alegia, beste aldean ukazioa eta zentzu patriotiko faltsua besterik ez dagoela. Zoritxarrez, bi aldeetako bat ere ez dago oker.
Kaiolatutako agertoki bat, non ERCren presentziak beti morboa pizten duen. Agian zerbait gehiago, ezegonkortasunak eragindako zurrunbilo handiagoen uneak mehatxatzen dituztenean. Agintean dagoen Espainiako ezkerraren sostengua, errepublikano independentistak ere oinazetan bizi dira, han eta hemen. Kataluniako erakundeen desoreka luzearen erretratuak, Kataluniako Parlamentuko presidente ohi errebeldearen irudi aurkeztezinean denbora luzeegi ardaztuta, Madrilen kaltetzen du aldarrikapen batzuen sendotasuna, eta badirudi aldarrikapen horiek indarra galtzen ari direla, sustatzaileen desbatasun palmarioaren erdian. Ekaitz horren erdian ibiltzen dira Pere Aragones eta Gabriel Rufian gorabeheraz eta ulertu ezinez jositako ibilbide-orri batekin, eta horrek deseroso sentiarazten ditu aurrerapen faltagatik. Filma ezaguna egiten zaizue.