Iñigo Urkulluk ostegunean amaitu zuen goizeko hitzaldia, eta EH Bilduko ordezkariek berehala azpimarratu zuten lehendakariak uko egin diola estatus politiko berri bati. Une hartan, hasiera hiperbolikoa izan zitekeela uste dugu, hemiziklotik irteteko unean hedabideei arreta ematera behartuta daudenen berezkoa, hausnarketa lasaiagoa egiteko ia astirik gabe; baina, arratsaldean, Maddalen Iriartek gaitzespena azpimarratu zuen, eta, hainbesteraino, Joseba Egibar harritua dagoen bati galdetu zion ea erabakitzeko eskubidea defendatzen duen.
Paradoxikoki, Kataluniako EH Bilduko bazkideak antzeko akusazioen biktima izaten ari dira sektore independentisten aldetik, horien artean igandeko Alderdi Egunera gonbidatu gisa joan zen hiru alderdi katalanetako bat. Paradoxikoki, Pere Aragonesek eta ERCk eraso horien aurrean emandako erantzuna ere jelkideek hemen azaldu ohi dutenaren oso antzekoa izan ohi da: ez dago uko egiterik, kontuan hartu iraganeko esperientziak, eta egungo egoeran proposamen egingarririk baduzue, jarri mahai gainean.
Egia esan, lehendakariak gaiari buruzko aipamenen bat egitea erabaki zezakeen, inbentario gisa bazen ere, baina, agian, nahita aukeratu zuen ez egitea, inplizituki onartzeko ez dela berritasunik izango hasi berri den ikasturtean. Kataluniako presidenteak topa eguzkitan egitea nahiago izan du aste honetan, ongia predikatuz eta Quebeceko bidea proposatuz, ezinezkoa baita une honetan. Gauza bera onartzeko bi modu desberdin dira: errealitate gordina. Dirudienez, Kataluniako independentismoaren haustura saihestezina dela eta, ikusteke dago hemengoek nola jokatuko duten hangoen aldean, eta, batez ere, zer argudio erabiliko dituzten horretarako. Argi dago politika orain dela arrotzak – Paradoxikoak barne – Drama lagunak.