Credit Suisseren kaudimenak sortzen dituen zalantzek iraganeko mamuak ekarri dituzte inbertitzaileen burura. Merkatuak ez du zalantzarik izan prezioan jartzeko. Domino efektua balitz bezala, Suitzako erakundeak bizi dituen arazoen aurrean merkatuaren errezeloak, neurri batean, Europako gainerako finantza-sektorera eraman dira. Baina bankuen Burtsako bilakaeran baino gehiago, credit default swaps (CDS) direlakoetan ikusten da hobekien, zorra ez ordaintzeko arriskua estaltzeko kredituetatik eratorritakoetan eta arrisku handieneko zorretan, esaterako, bono kontingente bihurgarrietan (kokoak).
Credit Suisse inbertitzaileen xedean kokatzen da. Astelehenean bost urterako bonuak aseguratzearen kostua % 27 igo zen, oinarrizko 319 punturaino, eta ondorengo saioetan merkatuaren zigorrak jarraitu du, eta CDSak oinarrizko 377 puntuetara iritsi dira, 2008ko finantza-krisian markatu zituen 263 puntuetatik oso urrun. Europako eta Espainiako beste erakunde batzuek jasotako presioa askoz ere erosoagoa izaten ari da.
Baina Suitzako erakundea ez da inbertitzaileen zalantzak pairatzen ari den bakarra. BNP Paribasek bere CDSak % 18 igotzen ikusi ditu azken jardunaldietan, 84,9 puntutaraino, pandemiaren eztandarekin azken aldiz ikusi ziren mailetaraino. Ildo beretik doaz Santanderren ez ordaintzearen aurkako aseguruak, hirugarren hiruhilekoaren amaieran oinarrizko 100 puntuen bueltan ibili baitziren, 30 hilabetetan izan zuten maximoa.
Lehman Brothersen kolapsoaren ondoriozko krisian ez bezala, merkatuak ez du espero Credit Suissek azken hilabeteetan ekarri dituen arazoek beste estres-gertakari bat sortzea. Inbertitzaileek ez dute zalantzan jartzen finantza-sektorearen kaudimena. Erakundeek urteetan zehar zero tasako eszenatoki batean diru-sarrerak lortzeko eta errentagarriak izateko zailtasunak pairatu dituzten arren, bankuak ondo kapitalizatuta daude. Diru merkearen aroak kapital-koltxoiak eraikitzen lagundu die, galerak xurgatzeko eta EBZren eskakizunak betetzeko. Credit Suissek CET1 ratioa du, kalitate goreneko kapitala, % 13,4koa; BBVAk, % 12,45ekoa; Santanderrek, % 12koa; eta Caixabankek, % 12,4koa. Hau da, maila nahiko lasaiak.
Arrisku handiko zorra
CDSekin batera, kokoak, arrisku handieneko zor mota, dira merkatuan nagusi diren zalantzak hobekien islatzen dituzten tituluak. Jaulkipen horietako batzuk, hala nola Santanderrek 2017an egindakoa eta % 5,25eko kupoia ordaintzen duena, % 9ko galerak pilatu ditu azken hilabete eta erdian, 2020ko maiatzeko mailan kokatu arte. Era berean, duela bost urte Caixabankek saldutako kokoak 28 hilabeteko gutxienekora desfondatzen dira, eta horien amortizazio aurreratuko lehen leihoa 2024ra arte iritsiko da, jaulkipen horren terminoen arabera. Titulu horiek urtean % 6,75 ordaintzen dute.
Errentagarritasun negatiboek zorra erosteagatik ordaintzera behartzen zutenean, kokoak izan dira tresnarik erakargarrienetako bat. Ematen zituzten itzulkin handienak pizgarri handiak ziren. Hala ere, titulu horiek ez dute arriskurik. Zor hibridoa da, kapital gisa zenbatzen da erregulatzaileentzat eta, printzipioz, ez dute mugaegunik. Hau da, betikoak dira bankuak amortizazio-leiho bat iragartzen ez badu. Hori gertatu aurretik, erakundeek erregulatzailearen oniritzia izan beharko dute, eta zorra jaulki beharko dute, krisiaren aurkako koltxoia murriztu gabe berrerositako tituluak ordezkatzeko.
Orain arte, amortizazio aurreratua zen nagusi. Diru merkearen aroan, erakundeek merkatuko likidezia izugarria aprobetxatzen zuten prezio merkeagoa ordaintzen zuten bonuak saltzeko. Hala ere, mantra hau pitzatzen hasi da orain.
Banku zentralek tasen igoera bizkortzen dutenean inflazioari galga jartzeko, jaulkitzaile publiko zein pribatuek asko pentsatzen dute inbertitzaileengana jotzea.