Bilboko Guggenheimek 25. urteurrena ospatzen du, eta museo honen historiaren balantzeak egiten dira bata bestearen atzetik. Logikoa denez, gogobetetzea ia aho batekoa da, baina ez dira falta hain positiboak ez diren eta zuzentzea komeni den alderdiak azpimarratzen dituztenak. Artea, hirigintza, ekonomia eta turismoa, besteak beste, irakurtzera iristen garen analisietan nahasten diren gaiak dira. Hala eta guztiz ere, Joseba Zulaikarekin eta bere ekarpenekin – baita bere bilakaerarekin ere – bat geratzen da mende erdi honetan. Itziarko antropologoak aspaldi idatzi zuen arretaz hiriek orain bilatzen dutena jendetzaren desira pizteko gai den erakarpen sexuala duen eta, gainera, museo bat den eraikin bat dela.
Euforikoen bandoan nabarmentzen dira garai hartan Guggenheimen aurka agertu zirenei behin eta berriz jarrera makala kentzen dietenak. Kasu askotan, justizia-jarrerarekin gogorarazten diete beste ekimen batzuen aurka ere egon zirela, hala nola Bilboko metroaren aurka. Egia esan, arrazoiaren zati bat dute; izan ere, jende gehiegi ari da hemen gehiengoa duen alderdiak zuzentzen dituen erakundeetatik datozen ia proposamen berri guztien aurka, baina kezka sortzen du aurrekari arrakastatsu horiek proiektu berriekiko edozein jarrera kritiko atxikitzeko erabiltzen saiatzen direnen erretorika tranpatiak.
Txanpon beraren bi alde irudikatzen dituzte. Alde edo kontra beti kontsignaz jarduten dutenenak, argumentu zurrunez elikatuz. Sarritan, gainera, jarrera-aldaketa lotsagarriak egiten dituzte, soilik zuzendaritza politikoek ziabogak abiaraztea erabaki dutelako, kalkulu eta interes berrien arabera. Kezkagarria da irizpide propiorik ez izatea. Badirudi jende gehiegik ulertzen duela militantzia obedientzia ariketa bat bezala, non goikoek beretarren artetik pentsatzetik askatzen dituzten.