Aste honetan Nazio Batuen Erakundearen Konferentzia egin da, hamar urtean behin antolatzen dena. Nazioarteko topaketa garrantzitsu honen helburua, komunikabideen arretarik eza orokorra duena, nazioarteko komunitatearen ahaleginak areagotzea da, kategoria honetan sartzen diren 46 herrialdeen beharren alde, neurri zehatz eta eraginkorren bidez.

Herrialde Gutxien Aurreratuek giza garapenaren adierazle baxuenak dituzte, nutrizio-, osasun- eta hezkuntza-arazo larrienak, baita hondamendi naturalekiko esposizio handiagoa eta horiei aurre egiteko gaitasun txikiagoa ere. Herrialde horietan 1.200 milioi pertsona bizi dira, eta horietatik % 75 inguru pobrezia-egoeran bizi dira. Paradoxa izugarria da: herrialde horiek dira klima-aldaketaren ondorio suntsitzaileek gehien eragiten dietenen artean, eta berotegi efektuko gasen igorle txikienak dira.

Horietatik 33 afrikarrak dira, bederatzi asiarrak, hiru Ozeano Barekoak eta bat Amerikakoa (Haiti). Zerrenda hori hiru urtean behin eguneratzen da. Azken bost eguneraketetan egiaztatu da hirurteko bakoitzeko herrialde batek leize-zulo abisal sakon horretatik ateratzea lortu duela, infernuko azken zirkulu horretatik ateratzea. Baina herrialde baten erritmoa hiru urtean behin geldoa da.

Horregatik, Konferentzia hau herrialde horiekin lankidetzan aritzen saiatzen da, Garapen Jasangarriko Helburuak ahalik eta gehien lortzeko, pandemiak, Errusiaren erasoak merkataritzan eta elikaduran eta, jakina, klima-aldaketan eragindako kalteen testuinguru oso zail batean. Horretarako, Dohako Ekintza Programa onartu zen iaz, pobrezia desagerrarazteko ibilbide-orri gisa, zientzia, teknologia eta berrikuntza aprobetxatuz, herrialde horiekiko nazioarteko merkataritza hobetuz, etorkizuneko krisiei aurre egiteko gaitasuna indartuz eta haiekiko nazioarteko elkartasuna mugiaraziz.

Uste dut nazioarteko komunitateak halako arazo erraldoi bat neurri erraz eta azkarren bidez konpon dezakeela baieztatzen duenak ez duela bere gain hartzen erronkaren konplexutasuna. Beste muturrean ere ez du ekarpen handirik egiten alderantzizko posizio baina osagarriak, ezerk baloratzen ez duenarena eta guztia mespretxatzen duenarena, ezerk ezertarako balio ez duela eta inoiz ez dela ezer lortzen azpimarratzen duenarena, dena hipokresia eta gezurra dela, jarrera beti zinikoa, beti sinesgabea, moralizatzailea baina errealitatearekiko eta bere mugekiko konpromisorik gabea, funtsean nagi, komodono eta geldiarazlea, itxaropenetik inoiz landu gabe itzultzen dena.

Konferentzia honetan, besteak beste, kalitatezko goi-mailako prestakuntza erraztuko duen online unibertsitate bat sortzeko bidean aurrera egin da, beren kokapen geografiko edo ekonomikoagatik edo tamainagatik gazteei kalitatezko goi-mailako hezkuntza lortzeko aukerarik eskaintzen ez dieten herrialdeetan, edo gehiengoarentzat lorezinak diren kostuetarako soilik. Hamarnaka mila gazteri beren bizitza hoberako aldatzeko aukera eman diezaieke.

Lazarus McCarthy Chakwera Malawiko presidenteak, Konferentziako presidenteak, inaugurazio hitzaldian esan zuen han bilduta zeudela hitz egiteko ez ezik, emaitza zehatzak ere lortu behar zituztela. Amaitzeko egin zuen hitzaldian zera ondorioztatu zuen: aste honetan aurreratu dugunak lagundu egin behar du herrialde horien potentziala zabaltzen eta etorkizun oparoa marrazten beren herritarrentzat. Konferentziak, amaitzeko, arrakasta handia izan du formari eta funtsari dagokienez («a triumph of style and of substance»).

Qatarrek 60 milioi dolarreko konpromisoa iragarri zuen akordioak garatzeko; Kanadak beste 59 milioi herrialde horietako 15etan nutrizioa hobetzeko; Europar Batasunak 130 milioi euro hitzeman ditu eta Alemaniak 200 milioi gehiago, besteak beste, publikoak eta pribatuak.

Egongo da diskrezioz erantzuten duenik, ezagutu gabe bertan egon ziren 9.000 pertsonen lana gutxietsiz, dena alferrik izan zela eta itxaropena alferrikakoa dela.

Egilea Andoni Beitia