Bost ministro eta ministro bat maiatzaren leheneko pankartaren buruan, astelehenetik ostiralera buzoa jantziko balute bezala. Hori lumaren eskuineko armadari erretiluan jartzea da, sindikatu deitzaileen aurkako trabeskada festa bat izan baita.

Francisco Marhuendak La Razónen egindako homilia du izenburu. Egunkari urdineko zuzendariaren arabera, zentralak ez dira alokatzen, zuzenean saltzen baizik: «Manak» ez dio jarioari utzi, eta sindikalisten kasta batek soldata onak eta baliabide izugarriak izan ditu bere jardueretarako. Yolanda Díazek bere sindikatua du jabetzan, Comisiones Obreras, eta «Presidente, lehendakari» oihukatuz hartu du. PPri grebak eta gatazkak sortzen zaizkio, eta PSOEri, berriz, grebaren bat gidoia betetzeko. Lehenengoei pozez eta bigarrenei etsipenez. Horregatik guztiagatik, UGT eta Batzordeak gobernu sozialista komunistari eta haren jarraipenari laguntzeko daude. Ona da Feijook ez ahaztea.

Egunkari bereko beste orrialde batean, José Antonio Verak bis egiten du borondateen diru menderatzailearekin: «Gure herriak Europako bake sozialik handienaz gozatzen du». Arrazoi duzu. Hemen sindikatuak hain daude Jaurlaritzaren esku, non Jaurlaritzaren parte direla diruditen. Yolanda Comisiones Obreraseko sindikalista bezain ministroa da, eta bere lankideak estatuaren dirulaguntzaren babespean ondo babestuta sentitzeaz arduratu da.

Eta hortik doa, halaber, Jorge Fernández Díez kitcheniarra. Haren oharraren arabera, interesgarriena da kaleetan errebisioa egotea eskatzen duela: “Tradizionalki aldarrikatzailea izan den egun honetan sindikatuak gobernuarekin batera agertzea sanchismoaren beste originaltasun bat da, horretarako dirulaguntzak biderkatu baitizkie”. Gaizki pentsatutako batzuek isiltasuna erosten diela esango dute, eta baliteke arrazoia izatea, UGTko eta CCOOko idazkari nagusiak enpresaburuen aurkako kontsigna sanchistak transmititzeko benetako uhal gisa entzun ondoren. Hori atzo egin zuten Madrilen, Parisen eta Europako ia hiriburu guztietan beren gobernuaren aurkako lan-aldarrikapenekin manifestatzen ziren bitartean.

Ez pentsa desapainketaren alde dagoen ordenako amanuar bakarra denik. Hemen duzu Luis Ventoso, El Debate ultrakatolikoko zuzendariordea, barrikadei deika: Frantzian edo Erresuma Batuan soldatapekoen erosteko ahalmenaren aldeko mobilizazio gogorrak egiten diren bitartean, hemen Pepe el de los fulares – kataluniar nazionalista bihurtutako asturiarra – eta Unai Sordo lira jotzen aritzen dira. Sanchezekiko kidetasun sektarioagatik inhibitzen dira, eta erregimenak dirulaguntzak handitzeko ardura hartu duelako haien abulia erosteko.

Pablo Planas, Libertad Digital-en, lider sindikalen diru eta gustu garestiekin itzuli da. Estajanovistek, ganba-buruak zurrupatzeko, beste ezaugarri batzuk ematen dizkien pieza baten goiburuan deitzen ditu: Sordo eta Alvarez orain yolansanchismoa dira, Katalunian beste langile izugarri batzuek, hala nola Artur Masek, Puigdemontek eta Junquerasek, zuzendutako adierazpen separatisten buru jarri ziren bezala, erauzketa-eliteen sektoreko titanak, denak urari makilarik ez emateko, eskubideak asmatzeko eta gordinki eramateko lagunak.

ABC-ko editorialistak bilo-mahaitxoen legioarekin bat egiten du: Gobernuari gaitzespenik ere ez. Maiatzaren 1ean behin sindikatuek pankarta bat partekatzen dute kritikaren tiroa enpresariengana desbideratzeko, kasu batzuetan izen-abizenekin. Langileak prozesu inflazionistaren eta jarduera ekonomikoaren geldialdiaren biktima izateaz gain, edozein krisitan Jaurlaritzari erantzukizun-partea eskatzeko funtzioari jaramonik egin ez dioten sindikatu batzuen biktima ere badira.

El Español-en duen talaiatik, Pedro J. Ramirezek ohartarazi du ez direla gutxi eskuinean botoa ematen duten langileak: “Argi dago zentro-eskuinak eta ultraeskuinak sozialistei langileen pruritoa eta langileen botoa eztabaidatuko dizkietela, eta ez oinarririk gabe”. Ezkerreko alderdiak sindikatuekin hain lotsagabe uztartzeak eta erakunde sindikal tradizionalen ordezkaritza- eta sinesgarritasun-krisiak joera hori sendotzeko baino ez dute balioko.

Vozpópulin, errizino gehiagorekin, Miquel Giménez aspertu egiten da: eta osaba horiek gure ordezkariak direla esaten dute, hauek, luxuzko autoen sindikalistak, luxuzko etxebizitzen sindikalistak, luxuzko diru-sarreren sindikalistak – eta ezezagunak –, enpresaburu txiki bat hondoratu dezaketenak, Espainiako Botinei aurre egiteko pelendenguik ez dagoelako, hor hezurra jotzen baitugu eta benetan agintzen dutenak haserretuko ez direlako. Eta, gainera, ezkerrekoak direla, historiaren alde egokian daudela, fatxadak besteak garela eta ukiezinak direla esanez.

Egilea Irati