Irudimena
EZ naiz inoiz irudimenaren aurka egon, aitzitik, irudimena miretsi izan dut, agian beti iruditu zaidalako ni gutxirekin jaio nintzela. Norberaren baitan aurkitzen ez diren bertuteak ederresteko joera ulergarria da. Baina irudimenarekiko mesfidantza hasi zitzaidan apurka-apurka batzuk manifestazioetan, adibidez, zerbait irudimentsua asmatu behar zela esaten hasi zirenean: gero eta jende gutxiago zetorrela, gero eta isilagoak zirela eta irudimena lanean jarri behar genuela. Ondorioa batukaden segida izan zen, jendea isilik mantentzeko bide berri bat. Lanean ere norbaitek zerbaiti irudimentsu adjektiboa ipintzen zionenean, berehala ulertu nuen irudimena proposatzen zuenak ase gelditzen zela proposamen hutsarekin eta besteok lan gehiago izango genuela, besterik ez.
Azken egunotan irakurri dut Feijóo jaunaren proposamena, bi urteko gobernua eta hori, irudimentsua zela. Benetan? Niri koalizo handi light batera ere iristen ez den burutazio ganorabakoa iruditu zait, denbora irabazteko ere balio ez duena, baina irudimenaren soinekoaz jantzita zerbait serioago bezala saldu nahi dute.