Aurrerapena
Hogeita bat urte daramatzat astero zutabe hau betetzen. MILURTEKOA deitu nion, orduan ematen zuelako mende berria iristean dena desberdina izango zela. Batzuek, orduan, munduaren amaieraz hitz egiten zuten, historiaren amaieraz, guztiaren amaieraz… Beste batzuk ziur geunden erantzukizunaren gidaritza hartzen genuela eta gizaki guztientzako ekitatean eta berdintasunean aurrera egiten genuela edo gaizki joango zitzaigula. Inork ez zigun jaramonik egin, ez gehiegi behintzat; izan ere, helburuak finkatzen joan baziren ere (milurtekotik lehenengo, garapen jasangarritik gero) edo nazioarteko agendak eta protokoloak ireki baziren ere, kontua da gauzak alde batetik hobetu egiten zirela (pobreak gutxiago izatea), baina oso gutxi, bestetik, diferentziek (aberatsak gero eta gehiago izatea) edozein garapen zuzen indargabetzen zuten, gizarte- eta lurralde-arrakalak sakonduz. Laurogeita hamar urte haietan iparraldeaz eta hegoaldeaz hitz egin genuen, oparotasunaz eta azpigarapenaz. Orain lotsa pixka bat ematen du horrelako gauzak esateak, pobrezia baitago leku kardinal guztietan, edozein hiriren erdian; aldi berean, nabarmenkeria eta astakiloa leku guztietako eliteen ikur dira, baita barne produktu gordinaren zerrendaren funtsean dauden herrialdeenak ere.
Hau da, hainbeste denbora igarotzen ari dela eta beti ikusle gisa geratzen dela gure zibilizazioa zein bitxia den pentsatzen, amildegirantz ibiltzen tematuta, garrantzitsuena aurrera jarraitzea dela pentsatuz, modernitate-estandarteak metatuz eta bidea zaborraz beteta utziz. Zaila da aurrera egin dugula ukatzea, baina ez da izan mundu guztia modu berean, eta aurrerapen horrek ez du ekarri, nahitaez, okerrago egiten zutenak hobeto bizitzea. Horiek dira aurrerabideari buruz hitz egiten dugunean ulertu ezinik begiratzen digutenak.