Europako osasun-industriak osasun-arazoak ditu oraindik. Pandemia gainditutzat ematen bada ere, koronabirusaren krisiaren ondorioak konpondu gabe daude oraindik, ahultasun sintoma batzuk lehenagotik erakusten zituen sektore batean. Medikamentuak ekoizteko funtsezko lehengaiak hornitzeko Asiarekiko mendekotasuna – ia % 30 Indian eta Txinan du jatorria –, farmakoen hornidurarik eza, gehiegizko burokrazia – terapia berritzaileetarako sarbidea geldoa eta desberdina izatea eragiten duena – edo I+Grako pizgarri urriak dira ingurune geopolitiko konplexu eta oso lehiakor batean konpontzeke dauden arazo nagusiak.
Gainera, prebentzioa ez da sistema baten fokua, non gastua erkidegoko BPGren % 8 inguru den biztanleriaren zahartzearen eta patologia kronikoen gorakadaren ondorioz. COVIDak hauskortasun hori egiaztatu zuen, kate osoa tenkatu eta estresatu zuen, eta Europak estrategia farmazeutiko batekin – legediaren erreforma barne – erantzun zion larrialdi horri, eztabaidan, baina eskualdearen lehiakortasuna eta iraunkortasuna aldi berean indartzea bilatzen duena, AEBen, berrikuntza biomedikoaren motor handiaren, eta Txinaren aurrean zurbiltzen den eremu batean. Are gehiago, Espainiak EBko Kontseiluaren lehendakaritza hartu berri zuen garaian, farmazeutika lau industria estrategikoetako bat izan zen, energiarekin, elikagaiekin eta teknologia digitalekin batera.
“Europa kontinente inozoa izan da, Bigarren Mundu Gerraz geroztik mehatxu nabarmenik gabe bizi izan dena, eta AEBren esku utzi dituena bere garapen teknologikoa eta segurtasun-politikak. Eta merkatuak aberastasuna sortuko luke eta estatu kideek birbanatu egin beharko lukete “, esan du Xavier Ferràs Esadeko Eragiketa, Berrikuntza eta Data Sciences saileko irakasleak, Mario Draghi Europako Banku Zentraleko presidente ohiak eta Enrico Letta Italiako lehen ministro ohiak Europako lehiakortasunerako estrategia zaharkituari buruz aurkeztu berri duten txostenaren harira. Paradigma aldaketa bat, Ferràsek dioenez, desagertu egin da: “Txinak potentzia ekonomiko eta teknologiko handia izan nahi du, hornidura-kateen kontrolarekin; AEB itxi egiten da eta berrindustrializazio berri bat bultzatzen du, eta merkatuak ez ditu bere kabuz konpontzen Europaren arazoak, ez baitu autonomia industrialik, ez teknologikorik, ez energetikorik, ez sanitariorik”.
Sektorea berregituraketa batean murgilduta dago, ez bakarrik garraio globalaren gorabeheragatik, oraindik ere badirauelako (orain, Errusiak Ukraina inbaditu eta Israel eta Gazaren arteko edo Itsaso Gorriaren arteko gatazka beldur da sendagaiak fabrikatzeko osagaien hornikuntzagatik), baita digitalizazioagatik eta adimen artifiziala gero eta gehiago sartzeagatik ere, Ferràsek dioenez. “Zerbitzuen kudeaketa deszentralizatua eta erabiltzailearen esperientziaren hobekuntza ikusiko dugu”.
Gonzalo Herradón CEU San Pablo Unibertsitateko Farmazia Fakultateko dekanoaren ustez, industrian inbertitzeak gaixotasunen prebentzioan eta tratamenduan inbertitzea esan nahi du, eta horrek ospitaleratze-tasa murrizten du, baita BPGren gorakadan ere, produktibitatea handiagoa delako. Sendagai Kritikoen Aliantza sortzea albiste ona dela dio, baina beste errezeta batzuk iradokitzen ditu: osasunaren kontzeptua bultzatzea, animalian eta ingurumenean ere arreta jarriz; farmazia-legeriaren erreforma bizkortzea; lankidetza publiko-pribatua indartzea; lehengaiak ekoizteko zentroen sorrera bultzatzea; bioantzekoen sarrera arinduko duen erregulazio bat; I+Grako laguntzak eta arintasun administratiboa.
EBko balantza komertzialari beste edozeinek (175.000 milioi euro) baino ekarpen handiagoa egiten dion sektorea den aldetik, “osasuna eta zientzia biologikoak etorkizun horren eraikuntzaren erdigunean” egon beharko liratekeela uste du Farmainduäk.