Zerua etxetik
Kale hutsei begira egoten ginen leihotik, eta zortzietan irteten ginen txalo egitera birus hori noiz pasatuko zain egon ezin zirenei. Orduan, lehen aldiz planetarioa ixtea ere egokitu zitzaigun. Orain, sutearekin, morroiloa bota da, eta besterik ez, baina 2020ko martxoan ez gelditzea erabaki genuen, eta istorioak lantzen hasi ginen, gero (laster nahiko genuke) jendeari berriz kontatzeko; osasun-langileentzako maskarak inprimatzen ere saiatu ginen. Batzuk konstelazioak margotzen hasi ziren, hamarkada batzuk lehenagotik sistematizatu gabe zegoen lan batean, Pamplonetariotik egin genuen bezala; izar eskolako saioen fitxa didaktikoak berregin genituen; online ikastaroak antolatu genituen, teknologiak neskato konfinatura irits zitezen… Eta leiho bakoitza eta balkoi bakoitza behatoki astronomiko bat izan zitekeela bururatu zitzaigun. Horregatik, #ElCieloDesdeCasa kanpaina abiarazi genuen, udaletxeren batek itzali zitzan garai hartan hainbeste behar ez ziren farolak (inork egin ez zuena), baina, batez ere, jendeak etxetik begira zitzan hortik gora jarraitzen zuten izarrak eta planetak, koronabirusaren berri izan gabe. Abisuek zioten bi metroko tartearekin unibertsoaren eta sareen eskalak egitera jolastu ginen, eta beste planetario eta astronomiazale batzuen konplizitatearekin distrazio bat izan genuen, ezagutzen genuen guztia amaitzen zela ez pentsatzeko.
Agian inozoagoak ginelako argi geneukan zerbitzatzeko bokazioa, zientzia izateko bokazioa. Mundua hobera aldatzea lortu ez bagenuen ere, txerto berriak garatu zituen eferbeszentzia bizi izan genuen denbora errekorrean, beranduegi hil ziren pertsonentzat, baina pandemiak eskatzen zuen eraginkortasunarekin. Duela bost urte zeruari begira geunden, erantzunen bila.