Herritarrek beharrezko izateari utziko diote. Teknologiak gero eta baztertuago uzten du lan-faktorea. Kapitalismoak lehen mendean lanaren faktorea behar izan zuen, egia da esplotazioa zegoela, prekarietatea zegoela, haurrei lan eginarazten zitzaiela, baina kapitalismoak lana behar zuen. Ez zen beti horrela izan, historiaren beste une batzuetan ere, XIX. mendearen erdialdean bezala, emigrazio handiak eragin zituena: 50 milioi europarrek Estatu Batuetara edo Latinoamerikara emigratu behar izan zuten.
Egia da kapitalismoak, baita Bigarren Mundu Gerraren ondoren ere, herritarra behar duela ikuspegi indibidualetik, bai eta kolektibo gisa ere, baina gaur egun kapitalismoak gero eta gutxiago behar du teknologiaren aurrerapenari esker egindako lanaren faktorea; horregatik, bilakaera historikoa herritarraren aurka doa.
Sistema kapitalistaren bilakaera aztertzen bada Depresio Handiak Roosvelt New Deal edo Alemania naziarekin eztanda egiten duenetik, burgesia handiak Estatura jotzen du arazoak dituenean. Gauzak ondo doazenean, kapital handiak ez du Estatuaren esku-hartzea nahi, enbarazu egiten die, Ronald Reaganen esaldi ospetsua gogoratu behar da: “Estatua ez da gure arazoen konponbidea, Estatua da arazoa” . Dena den, benetako arazoak, krisi sakonak daudenean, laguntza eskatzeko ilaran jartzen den lehena kapitala eta enpresa handiak dira.
Salbuespenezko egoera
COVIDen pandemia salbuespenezko egoera da, XVIII. mendetik ez zen langabezia orokorrik gertatu ekonomian, baina kapital handia eta enpresak dira laguntzak eskatu dituzten lehenak. Herritarrek beti behar izan dute Estatuaren laguntza, baina haien eginkizuna desagertzen ari da korporazio handiak jokatzen ari diren paperaren aurrean. Ikusi besterik ez dago 2019an munduko hamar enpresa nagusien fakturazioaren batura Erresuma Batuko BPGa baino handiagoa zela. Gaur egun, 140 edo 150 herrialdetan dagoen korporazio handi batek edozein estatuk baino botere handiagoa du.