AITOR BENGOETXEA / Milton Friedmanek, dogma ekonomiko neoliberalaren hedatzaile nagusiak, 1970ean New York Times egunkarian argitaratutako artikulu batean esan zuenez, enpresen erantzukizun soziala ahalik eta etekin handienak lortzean datza (“The highest possible profits”). Enpresa horien eginkizuna dimentsio ekonomikora mugatzen da, inolako gizarte-erantzukizunik gabe (askotan erabilitako esaldia, pertsonei eta, hortaz, giza eskubideei buruzkoa). Planteamendu horrek enpresen ingurumen-erantzukizuna ere saihesten du.

Zorionez, jarrera horri erantzun zabala eman zaio. Enpresa-jarduera, zuzenbidean, enpresa-askatasunaren gainean oinarritzen bada, ezin da oinarri juridiko horien gainean burbuila bat eraiki, giza eskubideen errespetuaren eta ingurumen larriki degradatuari buruzko legezko bermeetatik kanpo.

Enpresak

Enpresek gizarte- eta ingurumen-helburuak lortzeko egin behar duten ekarpena aldarrikatzen duen gizarte-kontzientziari bidea ireki zaio, eta, horretarako, eragile guztien ekarpena behar da. Enpresen gizarte-erantzukizunaren nozioan islatu den gizarte-kontzientzia, lehen fasean zuzenbidetik kanpo geratu den eremua, soft law izaera argia erakutsita, indar loteslerik gabe, eta guztiz borondatezkoak diren jardunbide egokien inguruan (gobernu onaren kodeak edo jokabide-kodeak). “Sozietate Korporatiboen Gobernu Onaren Kodeak”, Balore Merkatuaren Batzorde Nazionalak 1998az geroztik onartu dituenak, sozietate kotizatuak administratzen dituzten pertsonen portaera-estandarrak arautzen dituzten tresnak dira, eta, “kode” izena izan arren, ez dira arau juridikoak; beraz, ahultasun nabarmeneko tresnak dira. Ikus dezakegu, zorionez, joera horrek arreta handiagoa ematen diela enpresen gizarte- eta ingurumen-dimentsioei, erantzukizun horren eskakizun juridiko eta guzti (hard law).

Egilea Admin