ASIER ALORIA / Gure ekoizpen-ereduaren eraldaketa sakoneko une historikoa bizitzen ari gara. Gauza jakina da Euskadik hainbat trantsizio dituela: teknologiko-digitala, energetiko-ingurumenekoa eta demografiko-soziala. Lehenengo biak aski ezagunak dira, eta denek onartzen dituzte. Hirugarrena, ordea, oharkabean pasatzen ari da. Eta horretan zentratu nahi nuke, hain zuzen ere.

Denbora daramagu behin eta berriz esaten euskal enpresek gero eta zailtasun handiagoak dituztela beren eskariari erantzuteko beharrezko kualifikazioa duten pertsonak aurkitzeko. Ez da mezu berria. Baina gero eta premiazkoagoa da.

Euskadik lan-indarraren zati handi bat galdu du. 2000. urtean lan egiteko adinean zegoen biztanleria guztizkoaren ia %70 zen, baina 2020an ehuneko hori %62ra jaitsi zen, hau da, 92.000 pertsona gutxiago. Hurrengo hamarkadetan, 2050era arte, lan-kontratudun biztanleak 220.000 gutxiago izatea aurreikusten da. Aitzitik, azken 20 urteetan, biztanleria ez-aktiboa, hau da, adingabeak eta jada erretiratuak, ia 200.000 pertsona gehiago dira. Eta, hemendik 30 urtera, aurreikuspenen arabera, guztizkoaren ia erdia izango dira.

Enpresen lehiakortasuna

Hala ere, ez dirudi mezu hori ulertzen denik, ez eragile sozial eta instituzionalen artean, ezta gizarte osoan ere. Eta kontuz, aurreikuspen demografikoek adierazten dutena zuzentzeko ezer egiten ez badugu, gure enpresen lehiakortasuna ahuldu egingo delako, eta, ondorioz, baita gure egungo ongizate-egoera ere.

Bi dira, gaingiroki, guztion artean hitzartzeko gai izan beharreko politikak. Alde batetik, Euskadiko biztanleriaren hazkundeari dagokiona (immigrazioa, talentua erakartzea, etab.). Eta, bestetik, pertsonen prestakuntzarekin eta kualifikazioarekin zerikusia duena, adiera zabalenean. Gazteak gero eta urriagoak dira Euskadin. Horregatik, ezinbestekoa da orientazio eta informazio egokia izatea.

Egilea Admin