Agian gertatzen zaion bakarra da, baina aitortu behar dizuet ohitura inportatu horiek, hain zuzen ere, ez direla pertsona hobeak, baizik eta ez kontsumismo neurrigabearen bulkada gisa bakarrik, alferkeria baino gehiago tripetako mina ematen didatela.
Izan ere, nahiz eta iritzi-azterketa handiek behin eta berriz nabarmendu ingurumen-arazoa eta klima-aldaketaren aurkako borroka herritarren lehentasunetako bat dela, azken finean, konturatzen naiz, edo behintzat nik hala sumatzen dut, sentsibilitate edo kezka nabarmen horrek gogor irauten duela inkestatzaileak grabagailua itzaltzeko behar duen denbora guztian. Bestela, ezin da ulertu Black Friday zoriontsuaren eromena, lurrez, itsasoz eta airez larrutzen baikara imajina ditzakegun txorrada handienen gainean eskaintza eginez, eta okerragoa dena, kontsumitzaileok, gutariko askok behintzat, amuan ziztatzen dugu.
Mina, era berean, Donostiako Garbera bezalako merkataritza-guneak zabaltzen eta hiri komertzial berri bat eratzen jarraitzeak sortzen didana. Hiri berri horretan, aisialdiko eta ostalaritzako eskaintza hain da indartsua, ezen are gehiago sakonduko baitu hiri-bilbean kokatutako tokiko merkataritzaren gainbehera geldiezina, hain zuzen ere, inkestatuek defendatzen omen duten eta politikariek bultzatzen omen duten merkataritza mota hori. Bide batez, horrelako megazentro komertzialetara iristeko ibilgailu pribatua erabiltzea ezinbestekoa izateaz gain, nik neureari begiratzen diot, eta egiaztatzen dut merkataritza-gunearen handitze berri horretan janari azkarreko frankizia amerikar ospetsuak ugari direla, batere osasungarriak ez direnak; tokiko gastronomiak, berriz, distira egiten du, bertan ez egoteagatik edo lekukoen presentziagatik. Atzerapauso bat, nire ustez, Donostia hiriburu gastronomiko gisa duen irudian, zorioneko kate amerikar hauek gune ikonikoenetan kokatzen baititu. Azken finean, modernitate berriaren bideak izango dira.
Mina, era berean, baserritarrak eta gainerako nekazaritza-ekoizleak, mediterraneoko baratzezainak, hegoaldeko olibadigileak, ekialdeko fruta-saltzaileak, zentroko zerealistak eta iparraldeko abeltzainak, berriro mobilizatzera behartuak daudela ikusteak sortzen didana, lazo berdea petxeran eta traktorea errepidera, behin eta berriz irain egiten dietela egiaztatzean, banantzea erosten dieten enpresa industrialek, banantzea manipulatzeko eta gero saltzeko.
Enpresek, ekimen pribatukoak edo kooperatibokoak izan, ontzien, energia elektrikoaren, mantentze-zerbitzuen, aholkularitza-enpresen, furgoneten edo kamioien gasolioaren eta abarren kostua ordaintzen diete hornitzaileei, eta, behin enpresaren lan-kostuak gehituta, lantegiak eta zuzendariak barne, eta mozkin industriala gehituta, erosleei ezartzen dieten prezioa finkatzen dute. Hori bai, prezioak finkatzeko prozesu honetan guztian salbuespen bakarra dago, eta lehengaiaren hornitzaileak, historiako benetako lehengoak, prezioak murriztu behar izaten ditu, nahiz eta galeretan sartu, baldin eta horrekin gainerako enpresa-sareak negozioa irekita mantentzeko behar adina diru-sarrera estaltzen baditu.
Nekazaritza-ekoizleari ordaintzeko prezioa industrialariek jokatzen duten koltxoia da, bai eta haien kontuak koadratzeko banaketa ere. Kostu hori infinituraino murriztu daiteke, baldin eta horrekin kontuak koadratzen baditugu eta, horrela, fabrika edo denda martxan mantentzea lortzen badugu.
Hori bai, ekoizleak beren lekuan jartzen direnean, tinko, beren duintasuna prezio duinen bidez defendatzeko prest, badira, lotsagabekeriaren alardean, batere gorritu gabe, gobernuak, edozein mailatakoa dela ere, edozein koloretakoa dela ere, produkzio-mailarik ez botatzeko edo eusteko moduko laguntza-banaketa goxo baten bidez inplikatzeko beharra adierazten dutenak.
Ekoizleek, prest daudenen ustez, ezin dute erori, ez erori, ezta, deigarriena dena, ekoizteari utzi ere, bestela, makineria gelditu egiten da eta, horrela, txiringito guztia behera dator. Haren iritziz, ekoizleek ereiten, uzta biltzen, jezten eta abar jarraitu behar dute, galeretan bada ere, laguntzekin eta laguntzarik gabe, nekazaritzako elikagaien industria indartsuak, esportatzaile garbia eta estatuko ekonomiaren lantza puntakoa denak, bere gurpila ondo koipeztatuta jarrai dezan. Berriz ere, makroa haizea dabil txopan, eta mikroa, berriz, sufritu egiten du, bere barne foru ñimiño horretan.
Horiek guztiek, azkarrek, badakite zein egoera larrian bizi dituzten ekoizleek, azpisektorekoak izanda ere, baina, hala ere, erreakzionatu eta zerbait erraza egiten dute, hau da, benetan kostatzen dena ordaintzen.
Kontsumitzaileari, KPIaren igoeragatik egoera oso kezkagarria bada ere, gauzak argi eta garbi esan behar zaizkio, eta gogorarazi elikadura funtsezkoa dela beren bizitzetan, eta, beraz, ezin dutela tratatu beste alderdi batzuek jorratzen duten lehentasun berarekin, hala nola aisialdiak, bidaiek, modak eta abarrek, eta albo batera utzi behar dugu low cost elikadura, hegazkinez Mallorcara 9 euroren truke bidaiatu ahal izateko, Pirinioetan eskiatu ahal izateko, Gabonetan hasi eta Londresen erosketak egiten hasteko. Gure aitak zioen bezala, dena ezin da. Beraz, jendeak, kontsumitzaileok, gure gastua lehentasunen arabera lehenetsi behar dugu, eta, beraz, elikadurak duela asko galdu zuten lekua eta garrantzia berreskuratuko du, beste sasi-lehentasun horien mesedetan.
Tira, sakabanatu egiten naiz. Zertara nindoan. Oihal berdea erosi eta lokarri batzuk egin, gure ondoeza eta gure haserrea azaleratzeko.